بسم الله الرحمن الرحیم
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) در خطبه شعبانیه فرمود: وارفعوا ایدیکُم بالدّعاء فى اوقات صلواتکم، فانّها افضلُ السّاعاتِ
ینظراللّه تعالى فیها بالرّحمة الى عباده. هنگام نماز دستها را به دعا بلند کنید که بهترین لحظاتى که خدا با رحمت به بندگانش
مىنگرد، این لحظات است. اگر کسى خدا را مناجات کرد او هم جوابش را مىدهد(یُجیبهم اذا ناجَوهُ).
و اگر بندهاى احساس دورى کرد و ندا داد، خداوند او را لبیک مى گویدو یُلبّیهم اذا نادَوه.
وقتی انسان دست به دعا برداشت طبق روایات و سنت معصومین(ع) مستحب است آن را به سر و صورت خود بکشد؛ براى این که
لطف خدا به این دست پاسخ داده است، دستى که به سوى خدا دراز مى شود، یقیناً خالى برنمىگردد و دستى که عطاى الهى را
دریافت کرد، گرامى است. لذا خوب است آن را به سر و صورت خود بکشد(فلاح السائل، ص 187)
در روایتى از امام صادق(علیه السلام) آمده است بنده دستش را به سوى خداوند عزیز جبار دراز نمى کند مگر این که خداوند حیا
مى کند که آن دست را خالى برگرداند و قرار مىدهد در آن از فضل و رحمت خودش آن قدر که بخواهد به همین جهت هرگاه کسى
از شما دعا کرد دستش را برنگرداند مگر این که آن رابه صورت و سر خودش بکشد(وسائلالشیعه، ج 7، ص 51)
در صدقه دادن نیز چنین تعبیرى هست که بعد از صدقه دادن دست خود را به صورت و سر بکشید یا آن را ببوئید و ببوسید. نقل شده
امام سجاد(علیه السلام) بعد از صدقه دست خود را مىبویید و مىفرمود: این دست به دست الهى رسیده، چون خداوند فرموده: هو
یقبلُ التوبة عن عباده و یأخذُ الصدقات؛خداوند توبه بندگانش را مىپذیرد و صدقهها را دریافت مى کند (توبه، آیهى 104).
کتاب شریف «حکمت عبادات» از استاد آیةاللّه جوادى آملى را مطالعه بفرمائید