تـا مـا رد شـویـم . . .
بسم الله الرحمن الرحیم
استاد فاطمی نیا حفظه الله :
ما یک عمر می گوییم : اعوذ بالله من الشیطان الرجیم ؛
آیا واقعا به خدا پناه برده ایم ، یا فقط لقلقه ی زبان است ؟
شهید ثانی (رضوان الله تعالی علیه ) یک مثال بسیار جالبی دارد که مفادش این است که :
انسان وقتی در راهی و بیابانی مشغول حرکت باشد و برخورد کند با گله ی
گوسفندی که آن گله برای محافظتش یک سگ گله ی قوی دارد ؛ برای این که به
راحتی از آنجا عبور کند و آن حیوان به او گزندی نرساند ، چوپان را صدا می
زند و از او خواهش می کند که این حیوان خطرناک را از ما دور کن تا ما رد
شویم !
شهید می فرماید : اگر در ابتدای نماز به همان مقداری که به چوپان التماس
عاجزانه می کنیم ، به خداوند پناه برده و التماس و استمداد نماییم ، او هم
به ما پناه می دهد و سگ شیطان را کنار می زند و ما را حفظ می کند.
اعوذ بالله یعنی این سگ را به کناری ببر تا ما برویم ! ولی ما درست و جدی
التماس نکرده ایم و به خدا عاجزانه پناه نبرده ایم ؛ به همین جهت ، آن خبیث
تا آخر نماز با ما می باشد و ما را راحت نمی گذارد .
