بسم الله الرحمن الرحیم
1)امام حسین(ع) هم با این که مستجاب الدعوه و دارای اسم اعظم الهی بود، و می توانست به اذن الهی همه دشمنان را از این طریق نابود کند، نیز می توانست از زمین چشمه گوارا بجوشاند یا از آسمان باران بباراند (با اذن خدا) و خود و اصحابش را سیراب نماید، ولی این کار را نکرد. زیرا این امور باید به صورت عادی و طبیعی پیش برود و مردم خودشان باید به این نتیجه برسند که چه چیزی خوب است و چه چیزی بد است. امیرمؤمنان در یکی از بخشهای خطبه قاصعه با اشاره به زندگی پیامبران، به همین سنت عام الهی اشاره کرده و میفرماید: «اگر خدوند اراده میفرمود،به هنگام بعثت پیامبران،درهای گنج و معدنهای جواهرات و باغهای سرسبز را روی پیامبران میگشود، نیز پرندگان آسمان و حیوانات وحشی را همراه آنان به حرکت در میآورد، اما اگر این کار را میکرد،آزمایش از میان میرفت و پاداش و عذاب بیاثر میشد و بر مؤمنان، اجر و پاداشِ امتحان شدگان لازم نمیشد و ایمان آورندگان ثواب نیکوکاران را نمییافتند و واژههای «ایمان،کفر، خوب،بد و...» معانی خود را از دست میداد». (نهج البلاغه، ترجمه محمد دشتی، خطبه ۱۹۲، ص ۳۸۹ – ۳۸۷)
2) آزمایش یکی از سنتهای الهی است که در
آیات بسیاری بیان شده، که غیر قابل تغییر بوده، در مورد همهانسانها از جمله
پیامبران و امامان(ع) جاری است
کربلا نیز صحنه آزمون الهی است. آزمون حسین و یاران او
از یک طرف و دشمنان از طرف دیگر. برای چنین صحنهای باید ابزار آزمایش آماده باشد،
که از جملهآنها تشنگی بود، حسین و یارانش تا با صبر و شکیبایی در مقابل این مصیبت
و آزمون الهی،به پاداش عظیم صابران دست یابند و اجر و پاداش مصیبت دیدگاه در راه
خدا را دریافت کنند.
3) اگر بنا باشد ائمه با علم لدنی و علم غیب که از خداوند دریافت
می کردند، زندگی کنند و با دیگران برخورد نمایند و نیازهای خود را برآورده کنند،
دیگر امامت، مقام با ارزشی محسوب نمی شد و اصولاً نمی توانستند الگوی ما باشند،
بلکه امامان باید مثل خود ما با زحمت بسیار و تلاش و کار و ... زندگی خود
را فراهم می کردند و بر مشکلات چیره می شدند و در این راه مشکلات بسیاری را تحمل
می کردند. زندگی آن ها سخت تر و مشکل تر بود و رنج های بی شماری را در راه رسیدن
به خدا و زندگی جاودانه تحمل کردند. قانون و سنت الهی این است که هر انسانی در
سایه تلاش و تحمل سختی و بردباری به مراتب کمال و قرب الهی نائل شود
هر که در این بزم مقرب تر است
جام بلا بیشترش می دهند
4)مسئله اصلی در روز عاشورا تشنگی نبود تا با رفع آن مشکل حل شود. اگر امام دعا میکرد و باران میآمد و آب برای رفع تشنگی پیدا
میشد، نتیجه قابل توجهی نداشت؛ حداکثر امام و یارانش سیراب میشدند و ساعتی بیشتر
ایستادگی میکردند و چند نفر بیشتر از افراد دشمن را میکشتند، ولی بالاخره شهید میشدند.مسأله اصلی در آن صحنه، مبارزه با ظلم یا تسلیم شده بود، که یکی
به شهادت میانجامید و دیگری به ذلت، و بودن یا نبودن آب در آن اثری نداشت
۵) از طرف دیگر تشنگی در روز عاشور و منع
سپاهیان دشمن برای آبرسانی به زنان و فرزندان سبب رسوا شدن آنها و آشکار شدن چهره
خشن و غیر انسانی و قساوت آمیز آنان بود
جهت سلامتی و تعجیل در فرج امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) صلواتی هدیه نمایید...
"اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم"